'Ironie maakt me ziek. Sterker nog, ik haat het. En ik niet alleen, ook Scarmiglia en Bocca. Want er is steeds meer ironie, te veel, die nieuwe Italiaanse ironie die op elk smoelwerk schittert, in elke zin, die elke dag tegen de ideologie vecht, haar kop verslindt; binnen een paar jaar zal er niets meer van de ideologie over zijn, zal de ironie onze enige hulpbron zijn en onze nederlaag, onze dwangbuis, en zullen we, teleurgesteld, allemaal op dezelfde ironisch-komische toon zijn afgestemd en precies weten hoe de aanzet van de grap moet zijn, wat de beste timing is, hoe we de allusie ineens kunnen neuteraliseren en laten doodbloeden, altijd participerend en afwezig, spits en ontaard: gelaten.'De stem van Nimbus, verteller van Giorgio Vasta's De materiële tijd. Het blijft niet bij analyse. Nimbus en zijn vrienden gaan daden stellen. Maar ik ben nog maar op pagina 35, waar een meisje een stukje prikkeldraad aanneemt van Nimbus dat hij haar aanbiedt als een bloem: 'Op dat moment, terwijl het buiten en binnen donker wordt, stort mijn leven in en raakt mijn hart vervuld van vreugde.'
Il tempo materiale verscheen in 2008 bij minimum fax. De Franse vertaling verscheen bij Gallimard, de Engelse bij Faber & Faber. En de Nederlandse editie - Giorgio Vasta, De materiële tijd, uit het Italiaans vertaald door Marieke van Laake - is een paar dagen geleden verschenen bij Uitgeverij Wereldbibliotheek.
