Gisteren noemde ik Alejandro Zambra (1975) al even. Bij de regen die vandaag maar bleef vallen moest ik denken aan een geestige passage in zijn tweede roman, Het verborgen leven van bomen:
'Hij [protagonist Julián] zocht een cd van Aterciopelados die hij al jaren niet meer gehoord had. Maar hij vond hem niet. Dus zette hij de radio maar aan. Ze zonden een interview uit met de presidentskandidaat van rechts, die net zo goed de linkse kandidaat had kunnen zijn. De kiezers zijn niet dom, zei hij, ze weten dat ik aan hun kant sta. Hij beloofde vanaf nul te beginnen en bij een miljoen, bij twee miljoen, bij een triljoen uit te komen. Hij legde de juiste nadruk, liet zich gevatte, ingestudeerde zinnen ontglippen. De presentatrice maakte een eind aan het interview en zei dat het de hele dag ging regenen. Dat is goed nieuws, zei hij, de regen zal de lucht van Santiago verschonen.'
Op het achterplat van de roman staat één van de beste auteursportretten uit de geschiedenis van de literatuur.
skip to main |
skip to sidebar
