8 femmes en Ricky vond ik onderhoudend. Le refuge, Le temps qui reste, 5 x 2, Swimming Pool en Sous le sable vond ik prachtig.
Ik was dus benieuwd naar Potiche.
Na al het mei-’68-en-vrijheid-blijheid-bashen van de afgelopen jaren (door reactionaire klootzakjes als Michel Houellebecq en Roger Scruton) leek het me fijn dat iemand weer eens herinnert aan een paar verworvenheden van de weleertijdse baanbrekers.
Aan vrouwenemancipatie bijvoorbeeld.
Het verhaal dat Ozon vertelt in Potiche: onderdrukte huisvrouw (Catherine Deneuve) blijkt als het er op aan komt een betere fabrieksdirecteur dan haar man. Leuk, nostalgisch stemmend uitgangspunt. Scenario, sets, kleding, haardracht, spel & regie, cameravoering, montage: het is allemaal knap, grappig en prachtig gedaan, helemaal in een ingedikte jaren zeventig stijl (die ook wel wat doet denken aan de geësthetiseerde ‘hoezenpoezen’ die Paul Huf in de jaren vijftig fotografeerde voor Philips - zie hierboven). Alleen: de film wordt nergens méér dan een steriele, dode pastiche.
Er zijn een paar aardige scènes tussen Deneuve en Depardieu (de laatste is het grootste slachtoffer in de film) en af en toe schiet je in de lach om het goed nagebootste, kluchtige acteerwerk dat je zo veel in komisch bedoelde Franse films ziet. Maar het is jammer dat het bij een handvol geïnspireerde momenten is gebleven. Potiche is een ironische herhalingsoefening. Zowel wat vorm als wat inhoud betreft. Een film waar je je schouders over ophaalt.
Film: Potiche
Regisseur: Francois Ozon
Eindoordeel: twee winterpenen (let op de keukenscène van Deneuve en haar zoon (Jérémie Renier) – die winterpenen – dit is een spoiler, so what?, de hele film is een spoiler – zijn een vooruitwijzing naar de avontuurtjes van Deneuve én naar de seksuele geaardheid van haar zoon die op dat moment nog in de kast zit, maar wel in een kast met een glazen deur ervoor (homo-emancipatie is een subthema in Potiche).
Bijzonderheden: Gérard Depardieu lijkt me helemaal klaar voor een hoofdrol in Moby Dick.
Opmerkingen: ik ben voor het matriarchaat, maar ik betwijfel of dat bevochten en geïnstalleerd kan worden met matige films.
Alternatief: Potiche is vooral een mooie aanleiding om Les parapluies de Cherbourg (1964) weer eens te kijken, dat scheermes van geësthetiseerd sentiment dat je hart in tweeën snijdt.
