Chinese law is a big joke.














Film: Ai Weiwei: Never Sorry (2012).
Genre: kunstenaarsdocumentaire.
Regie: Alison Klayman.

Verhaal: kunstenaar, blogger, activist, Twitterdichter Ai Weiwei neemt in z’n eentje de morele heropvoeding van de Volksrepubliek China ter hand. Het verslag van zijn strijd is doorsneden met sequenties over zijn jeugd, zijn tentoonstellingen en zijn familie (AWW’s vader was een invloedrijk dichter).

In een stukje over Moonrise Kingdom schreef ik:

'Als je dit jaar twee films gaat zien, zou de kwaliteit van MK een acceptabel excuus voor een eerste bioscoopbezoek kunnen zijn – de titel voor de tweede film houd je tegoed.'

De titel van die tweede film luidt: Ai Weiwei: Never Sorry.

In de montage van NS had radicaler gekozen mogen worden en het nuchtere beeld dat digitale registraties opleveren is wat vlak om een avondvullend verhaal te dragen, maar deze kanttekeningen zijn dwergen die de reus die het onderwerp van Never Sorry is niet vellen.

Never Sorry is een meeslepende, relevante film over grote thema’s: onrecht, onderdrukking, de poëzie van het dagelijks leven, vervreemding, massacommunicatie, traditie & vernieuwing, adel die verplicht en de macht van kunst in de 21ste eeuw. En iedere minuut gebeurt er iets om om te lachen of om je over te verwonderen.

Eindoordeel: 4 marmeren bewakingscamera’s (4/5).

Je kunt Ai Weiwei volgen op Twitter:

Don’t retreat, Retweet.’

Never Sorry is om dat gemaltraiteerde woord ook eens te gebruiken ‘inspirerend’. Want ook hier, in het ‘vrije’ westen, zouden we, nu en dan, misschien, ook weleens een relevant boek of kunstwerk kunnen maken – het marktdenken (contradictio in terminis) is net zo’n gluiperige, machtige tegenstander als de Chinese Staat.

‘Laat je literair agent het maar niet horen.’

De grote vraag blijft: waarom is Never Sorry niet gewoon in roulatie gegaan? Nu kun je hem alleen zien in het programma van Movies that Matter.

Foto Ai Weiwei: Ai Weiwei.