Boston

‘Elke zaterdagochtend pakte hij de bus naar de dichtstbijzijnde halte en daarna nam hij de metro die hem de enige stad in voerde die hij ooit had gekend. Het was natuurlijk geen New York, maar een andere keuze had hij niet, en Levi koesterde het stadse leven op dezelfde manier als vorige generaties het landelijke leven aanbaden; als hij er een ode voor had kunnen schrijven, had hij het gedaan. Maar op dat gebied kon hij niet veel – hij probeerde het vroeger wel, schriften vol tenenkrommende rijmelarij. Hij had geleerd het over te laten aan de ratelende jongens in zijn koptelefoon, de Amerikaanse dichters van vandaag, de rappers.’

Zadie Smith, Over schoonheid (On beauty; 2005), vertaald door Monique Eggermont en Kitty Pouwels (Prometheus, 2005; p.77).

‘Lees jij Zadie Smith in het Nederlands?’
‘Soms. Waarom wil je dat weten?’
‘Gewoon. Uit nieuwsgierigheid.’
‘Mmm.’
‘…’
‘On beauty is een fijn boek hoor. Het is een kruising tussen een E.M. Forster-roman en de moderne ensemblefilm en er zitten een paar echt ontroerende momenten in.’
‘Ontroering. Dat geldt als maatstaf?’

Een vriendin stuurde me een column die recensent Arjan Peters vorige maand (22/09/12) in De Volkskrant publiceerde waarin hij (Peters) ingaat op de vertaling van Zadie Smith’s NW. Eerst prijst A.P. de creatieve vondsten van vertaler De Nijs:

‘Maar vaker lijkt de vertaling vaderlijk, alsof hij de wildheid van zijn leerlinge weliswaar begrijpt, maar haar liever intoomt.’

Wildheid – De nieuwe Smith staat genoteerd.