Genre: platte-landsdrama.
Regie: John Shank.
Verhaal: jonge boer weigert met zijn tijd mee te gaan en verliest zijn vee en zijn middelen van bestaan.
Mooie, zij het wat clichématig gefotografeerde, plattelandsbeelden. Meer actie dan het verhaal verdraagt: kortsluiting + brandschade + verzekeringsperikelen + gestoorde zus + afgestoten geliefde. Het lijkt soms wel of je naar Van jonge leu en oale groond zit te kijken.
‘Zegt me niks.’
‘Een regiosoap.’
‘Zegt me ook niks.’
‘Waar zullen we beginnen. Het alfabet, heb je dat wel geleerd?’
LHD is wel vergeleken met de – in beide betekenissen van het woord – laatste film van Béla Tarr, The Turin Horse (2011). Toch zijn de beelden van Tarr veel zwaarder; voor ieder shot in TTH lijken duizenden alternatieven te zijn gesneuveld – de film is gemonteerd uit de meters celluloid die Tarr uit de bek van het beest heeft weten te redden. Zijn composities zijn zwaar omdat ze vol dood zitten, ze zijn verzadigd van sterfelijkheid - en ze drukken je zo diep in het pluche dat de bioscoopstoelen na een vertoning van een Tarr een hele nacht nodig hebben om hun oorspronkelijke vorm weer terug te krijgen. Dat effect hebben de beelden van Shank niet.
‘Wat is je punt?’
‘Tarr is van een andere orde. In het debuut van Shank zweemt een hang naar mainstream en een bereidheid om compromissen te sluiten. Ik betwijfel of er in de maker van LHD een auteur schuilt.’
Mooiste sequentie LHD: een buitenfeest dat bijna onmogelijk wordt gemaakt door de hevige wind. De shots van ruisende bomen doen denken aan een eerder besproken sequentie in Hemel (2012).
Eindoordeel: twee uitgebrande hooi- en materiaalschuren (2/5).
P.S. Béla Tarr maakt dan geen films meer, hij blijft ze wel produceren en bovendien doceert hij aan de academie in Split (Kroatië). Jonathan Romney vroeg Tarr in het juninummer van Sight & Sound of het lesgeven hem bevalt. Antwoord: ‘You know what disturbs me about teaching? I’m always forcing the students ‘Please, be more radical and more revolutionary than me’ – and they’re not! They are fresh, they are young, they have to be more radical than me – that’s my problem. They want to integrate, they don’t want to change society. I want to change society – fuck!’
In hetzelfde nummer van S&S staat een vraaggesprek met Wes – Moonrise Kingdom – Anderson. Hij zegt iets interessants over het belang van toeval in de totstandkoming van de ideale take. Maar juffrouw Struweel vindt dat ik nu wel even genoeg tekst heb gedicteerd en aangezien ik niet van plan ben zelf achter zo’n belachelijk, kankerverwekkend plastic computerapparaat te gaan zitten moet je dat interview zelf maar ergens gaan lezen. Succes.
Verklaring ondertitel: Vivaldi (van de soundtrack van LHD).
Affiche: Franse Films Punt En El.
