Film: La battaglia di Algeri (LBDA, 1966).
Regie: Gillo Pontecorvo (1919-2006).
Verhaal: de Franse kolonisator (in casu: het Franse leger onder leiding van oud-verzetsstrijder kolonel Mathieu) wil de top van het Algerijnse verzet onthoofden en zo de kashba ontdoen van subversieve elementen.
We zien: een orgie van aanslagen, liquidaties, martelingen, explosies, vuurgevechten, achtervolgingen en demonstraties.
Structuur: weinig intrige, veel conflict.
De belangrijkste attractie van La battaglia di Algeri: de brutale, wilde, intelligente fotografie, cameravoering en montage. Vorm = inhoud. Indringende klassieke en klassiekerige muziek (van Morricone en van regisseur Pontecorvo) wordt effectief ingezet. En effectief is hier: terughoudend.
Interessant: de Arabische opstandelingen krijgen niet alleen meer ‘airtime’ (meer meters celluloid), maar ook – en belangrijker – meer close ups. De film sympathiseert onmiskenbaar met de onderdrukten, maar dat concludeerde je zelf al uit de beschrijving van de ‘anarchistische’ beeldtaal in de vorige alinea.
Eindoordeel: drie geflambeerde voorhoofden (3/5).
Praktisch: ter promotie van een nakende dvd release draait de film weer even op groot scherm.
Beeld: IMDB.
