‘In tweeënhalve dag bezochten Madeleine en haar nieuwe vriendinnen zestien seminars. Ze glipten naar binnen op een cocktailparty van een verzekeraarsconcern waar ze zich aan het eten te goed deden. Anne bleef maar ‘sex on the beach’ bestellen bij de bar van het Hyatt, waarbij ze elke keer moest giechelen. In tegenstelling tot Meg, die gekleed ging als een bootwerker, droeg Anne gebloemde jurkjes van Filene’s Basement en hoge hakken. Op hun laatste avond legde Anne in haar hotelkamer haar hoofd op Madeleines schouder en bekende dat ze nog maagd was. ‘Ik ben niet alleen Taiwanees,’ riep ze, ‘maar ook nog maagd! Hopeloos!’
Hoe weinig ze ook gemeen had met Meg en Anne, Madeleine kon zich niet herinneren wanneer ze zich voor het laatst zo had geamuseerd. Ze hadden haar het hele weekend niet één keer gevraagd of ze een vriendje had. Ze wilden alleen maar over literatuur praten. Op de laatste ochtend van de conferentie wisselden ze telefoonnummers en adressen uit, sloegen gedrieën hun armen om elkaar heen en beloofden contact te zullen houden.
‘Misschien eindigen we alle drie wel op dezelfde werkplek!’zei Anne vrolijk.
‘Het lijkt me stug dat ze ergens drie specialisten victoriaanse literatuur nodig hebben,’ zei Meg schuchter.
Op de terugweg naar Cape Cod, en nog dagen daarna, werd Madeleine door vreugde overspoeld als ze eraan dacht dat Meg hen alle drie ‘specialisten victoriaanse literatuur’ had genoemd. Dat begrip maakte haar vage aspiraties ineens concreet. Ze had nooit kunnen benoemen wat ze wilde worden. Bij een parkeerplaats langs de weg stopte ze vier kwartjes in een munttelefoon en belde haar ouders in Prettybrook.
‘Ha pap, ik weet wat ik wil worden.’
‘Wat dan?’
‘Ik wil me specialiseren in victoriaanse literatuur. Ik kom net bij een geweldige conferentie vandaan.’
‘Moet je je nu al specialiseren? Je bent nog niet eens begonnen met je masterstudie.’
‘Nee, maar dit is het. Ik weet het zeker! Het is zo’n breed onderwerp.’’
Uit: Jeffrey Eugenides, Huwelijk, Prometheus (2011; p. 177/178). Huwelijk (The Marriage Plot) is uit het Engels vertaald door Jan de Nijs en Gerda Baardman.
'Goed boek?'
'Mooie passage.'
skip to main |
skip to sidebar
